USŁUGI
REHABILITACJA NARZĄDU ŻUCIA


Rehabilitacja
narządu żucia
Zobacz metamorfozy
naszych pacjentów

Narząd żucia – czyli wszystkie części twarzoczaszki, jamy ustnej i okalające je tkanki, jak mięśnie i więzadła.

Dziedzina stomatologii, która zajmuje się rehabilitacją narządu żucia dotyczy leczenia w taki sposób, aby wszystkie jego elementy ze sobą współgrały.

Często pacjenci zgłaszają się z dolegliwościami i bólem, którego nie potrafią nazwać, umiejscowić ani podać przyczyny. Objawy mogą być zróżnicowane: od bólu w obrębie szczęki czy żuchwy, bóli mięśniowych, drętwienia, ostrego napadowego lub promieniującego na inne obszary bólu głowy, karku, a nawet kręgosłupa.

Odpowiedzialny za nasze dobre samopoczucie jest zdrowy układ stomatognastyczny, w skład którego wchodzą zęby, staw skroniowo-żuchwowy, mięśnie kości i wiązadła, którymi poprzez unaczynienie i unerwienie steruje ośrodkowy układ nerwowy. W myśl współczesnych poglądów człowiek stanowi zintegrowany system. Jest jednocześnie jednostką biologiczną, psychologiczną i społeczną. Składowe te tworzą niepodzielną całość.

Zaburzenie którejkolwiek ze stref jej funkcjonowania dezorganizuje pracę współdziałających systemów. Stan psychiczny może być źródłem zdrowia, ale i choroby, a stan ciała i warunki społeczne w procesie feedback oddziaływują na stan psychiczny. Jednym z czynników, które mogą zaburzyć prawidłową pracę układu stomatognastycznego jest stres psychosocjalny w odniesieniu do narządu żucia. W odpowiedzi na sytuacje trudne w życiu codziennym dochodzi do nadmiernej aktywności mięśni narządu żucia.

Ustrój rozładowuje stres poprzez nieświadomą czynność ruchową w postaci zaciskania zębów, zgrzytania (tzw. bruksizm), nawykowego przesuwania żuchwy, gryzienia przedmiotów (w tym obgryzania paznokci) i innych parafunkcji. Są to reakcje obronne na stres, w efekcie zaś prowadzą do przeciążeń w układzie stomatognastycznym.

Badania naukowe dowodzą, że liczba pacjentów cierpiących na ten rodzaj schorzenia jest bardzo wysoka i z każdym rokiem wzrasta. Z raportów danych wynika, że parafunkcje występują u 40-70% populacji dzieci i 60-90% populacji młodzieży i dorosłych.

W etiopatogenezie tego schorzenia mają również znaczenie czynniki miejscowe w postaci: nieprawidłowego zwarcia, węzłów urazowych (np. nieprawidłowo wyrżniętych trzecich trzonowców, tzw. ósemek), braków zębowych, wadliwie wykonanych uzupełnień protetycznych i nieleczonych zębów.

Jeśli w którymkolwiek ze składowych narządu żucia dochodzi do zmian chorobowych wówczas zdolności adaptacyjne stawów SSŻ na urazy zostają przekroczone i dochodzi do DNŻ – dysfunkcji narządu żucia.

Oceń tę podstronę